Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Manifest artystyczny Dehnela. Odcięcie się od spauperyzowanego pod względem intelektu, wrażliwości na sztukę i piękno, na drugiego człowieka, społeczeństwa. Społeczeństwa, które schematyzuje wszystko co się da, nawet postrzeganie rzeczy tak jednostkowo indywidualnych jak sztuka. Prawdziwie są w stanie przeżywać sztukę jedynie jednostki niestandardowe, które nie kokonią się w garniturze norm społecznych i przez to mają ów nerw wrażliwości na wierzchu. Bardzo często społeczeństwo postrzega ich jako wariatów (i zamyka) lub martwych samobójczo artystów, których emocjonalność nie przetrwała kontaktu z rzeczywistością.

Dehnel skupia się na sztuce, ale mówi o życiu, o trudzie indywidualizmu, który wymaga ciągłego parcia pod prąd, buntu często postrzeganego przez ogół jako bezsensowny, o trudzie indywidualizmu wbrew wszystkiemu i wszystkim. A ten indywidualizm to jedyna prawda, dostosowanie się to utrata samego siebie, życie fałszem. Im bardziej jesteśmy normalni, tym mniej jesteśmy sobą.

Dehnel Gombrowiczem XXI wieku?

Wysłuchałem w niejednoznacznej interpretacji Mateusza Jakubca. Z jednej strony to lektor jakiś taki szeleszczący, monotonny, karłowaty, bez dynamiki brzmienia. Z miejsca go wewnętrznie odrzuciłem, jednak z postępem lektury okazało się, że to przyduszenie, te niby wady czynią go perfekcyjnie dopasowanym do odtwarzania roli Krivoklata.

Dzieło wybitne pod każdym względem. Języka, narracji, struktury, myśli. Takich rzeczy szukam.
10/10

Manifest artystyczny Dehnela. Odcięcie się od spauperyzowanego pod względem intelektu, wrażliwości na sztukę i piękno, na drugiego człowieka, społeczeństwa. Społeczeństwa, które schematyzuje wszystko co się da, nawet postrzeganie rzeczy tak jednostkowo indywidualnych jak sztuka. Prawdziwie są w stanie przeżywać sztukę jedynie jednostki niestandardowe, które nie kokonią się...

Prowincjonalny policjant zostaje odnaleziony w aucie na dnie jeziorka. Okazuje się, że to menda, bydlę i psychol. Tak wielu ludziom zaszedł porządnie za skórę, że trzeba się zapisywać w kolejce do ukatrupienia go.

Powieść zaczyna się głupawo, bo w poszukiwaniu oryginalności autorka postanawia do roboty policyjnej na poważnie zaimplementować astrologię. Chyba wie, że to głupie, bo wije się i próbuje przekonać czytelnika, że ta astrologia to tak naprawdę żadna magia, tylko taka tam, domorosła psychologia, niemniej w pewnym momencie wrzuca te horoskopy na pełnych prawach do konstruowania profilu przestępcy i na rozsądnego do tej pory inspektora patrzymy jak na debila. Skądinąd do niczego to nie jest potrzebne, bo sama intryga, dość zawiła, jest dobrze, logicznie skomponowana i rzetelnie poprowadzona (oprócz samej końcówki, gdzie robi się głupawo, żenująco i bez sensu, jakbyśmy nagle zaczęli czytać brudnopis scenariusza serialu typu Klan). Nie wiem po co to, może chodziło o wzrost sprzedaży w segmencie starszych pań drugiej kategorii intelektualnej?

Postacie skonstruowane typowo dla kryminału. Tło społeczne również. Działania policji organizacyjnie perfekcyjne, co znów typowe dla procedurali, a niewiele mające wspólnego z rzeczywistością. Czeski humor w dawkach niemal homeopatycznych (ale wysokiej próby), to kryminał "na poważnie". Warsztat literacki sprawny, gładka narracja. Niemniej, mimo dość zgrabnego mylenia tropów, w miarę wcześnie udało mi się poprawnie wytypować "kto zabił".

Sumując, to typowy, nieźle skonstruowany kryminał, co prawda nie pozbawiony wad, ale mimo to wciągający zgrabnym piórem i przyzwoitą zagadką.
7/10

Prowincjonalny policjant zostaje odnaleziony w aucie na dnie jeziorka. Okazuje się, że to menda, bydlę i psychol. Tak wielu ludziom zaszedł porządnie za skórę, że trzeba się zapisywać w kolejce do ukatrupienia go.

Powieść zaczyna się głupawo, bo w poszukiwaniu oryginalności autorka postanawia do roboty policyjnej na poważnie zaimplementować astrologię. Chyba wie, że to...

Zasadniczo nie bardzo jest o czym pisać. Dostajemy niemal dokładnie to samo co w poprzednich tomach. Są cwani staruszkowie, jest milusio, zbrodnie są pastelowe. Ładne to wszystko i przyjemne, warsztatowo rzetelna robota. Różnica jest taka, że w pierwszym tomie materiał był dużo bardziej serio, oprócz tej całej przyjemnej otoczki dostaliśmy rzetelny, przekonujący kryminał. Tutaj wszystko jest tak urocze, intryga tak niewiarygodnie sympatyczna, złoczyńcy tak nieporadni i do przytulenia, że cukier zaczyna nam wychodzić przez pory skóry. Autor tak często i tak mocno mruży oczy, że chyba już nic nie widzi. Dla fanów.

Wysłuchałem w interpretacji Filipa Kosiora.
6/10

Zasadniczo nie bardzo jest o czym pisać. Dostajemy niemal dokładnie to samo co w poprzednich tomach. Są cwani staruszkowie, jest milusio, zbrodnie są pastelowe. Ładne to wszystko i przyjemne, warsztatowo rzetelna robota. Różnica jest taka, że w pierwszym tomie materiał był dużo bardziej serio, oprócz tej całej przyjemnej otoczki dostaliśmy rzetelny, przekonujący kryminał....